ทุเรียน
ชื่อวิทยาศาสตร์
Durio zibethinus Linn.
ชื่อวงศ์
BOMBACEACEAE
ชื่อท้องถิ่น
- ภาคเหนือ เรียก มะทุเรียน
- ภาคใต้ เรียก เรียน
- มาเลเซีย-ใต้ เรียก ดือแย
ลักษณะทั่วไป
ทุเรียนเป็นไม้ยืนต้นขนาดกลาง ใบแข็งและหนายาว สีเขียวแก่เป็นมัน ท้องใบเป็นสีน้ำตาล ปลายใบมีติ่งแหลมเรียว รูปไข่ยาว ดอกมีกลีบแข็งหนา ผลมีหนามแหลม เปลือกหนา เนื้อในสุกหวานหอม กลิ่นฉุนมากรับประทานเป็นผลไม้
การปลูก
ปลูกได้ทุกภาคในประเทศไทย มีมากทางภาคใต้ ขยายพันธุ์โดยใช้วิธีตอนกิ่งจะได้พันธุ์ตรงตามต้นแม่
สรรพคุณทางยา
- ใบ รสขม เย็นเฝื่อน สรรพคุณ แก้ไข้ แก้ดีซ่าน ขับพยาธิ และทำให้หนองแห้ง
- เนื้อหุ้มเมล็ด รสหวาน ร้อน ทำให้ความร้อน แก้โรคผิวหนัง ทำให้ฝีแห้ง และขับพยาธิ
- เปลือกลูก รสฝาดเฝื่อน สมานแผล แก้น้ำเหลืองเสีย พุพอง แก้ฝี ตาน ซาง คุมธาตุ แก้คางทูม และไล่ยุงและแมลง
- ราก รสฝาดขม แก้ไข้ และแก้ท้องร่วง
คติความเชื่อ
บางตำราว่าเป็นต้นไม้ตามทิศ ที่ควรปลูกไว้ในบริเวณบ้านโดยให้ปลูกทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ (อีสาน) ถือเป็นเคล็ดลับว่า “ความเป็นผู้คงแก่เรียน”